Η «ωραία» μας Λάρισα...

του Μιλτιάδη Δεληχά

από την 'ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ'

Είναι γνωστό ότι η πόλη μας διαρκώς αυξάνει τις επιδόσεις σε κατανάλωση και ρύπανση. Διεκδικεί μάλιστα σε Ελλάδα και Ευρώπη, μετάλλια στην εκπομπή ρύπων, αιωρούμενων σωματιδίων και θορύβου. Τελευταία, διάφορα ακούγονται και για το νερό που, ούτως ή άλλως στον αιώνα που διανύουμε θα αποτελέσει πολύτιμο αγαθό εν ανεπαρκεία. Η Λάρισα επίσης, είναι μια πόλη με απεριόριστες δυνατότητες πολεοδομικής ανάπτυξης. Δηλαδή, έτσι και δεν καθοριστούν χωροταξικά όρια, τα γύρω βαμβακοχώραφα που στραγγίζουν τα νερά του κάμπου, σύντομα μπορούν να οικοπεδοποιηθούν και να μετατραπούν σε μπετόν που είναι και το κύριο συστατικό της πόλης. Η Λάρισα, παράλληλα διεκδικεί την πρώτη θέση παγκοσμίως και στην κατανάλωση Nescafe! Η «κορύφωση» αυτής της κατανάλωσης συντελείται στον πυρήνα της, την πλατεία Ταχυδρομείου, όπου οι θαμώνες απολαμβάνουν την πατροπαράδοτη νεοελληνική φραπεδιά, φορώντας μαύρο γυαλί χειμώνα-καλοκαίρι. Τραπεζάκια έξω, τσιγάρα, ποτά και θορυβώδη ξενύχτια μέσα, στη Λάρισα by night, όπου ο πολιτισμός πάει περίπατο στο Αλκαζάρ. Και σε όποιους δεν αρέσει το «ψωράλογο» στη γέφυρα, στο ομώνυμο πάρκο υπάρχει και αλογάκι (πόνι) «σούζα» εις ανάμνηση της ανόδου της ΑΕΛ... Κύριο χαρακτηριστικό των πεζοδρόμων – κληρονομιά του αειμνήστου Δημάρχου Λαμπρούλη - είναι η ιδιότυπη και διαχρονική πλέον ασυλία των μηχανοκίνητων δικύκλων, που έχει καταστεί μαζί με τα αδέσποτα και τα... παράγωγα αυτών, αναπόσπαστο στοιχείο της πόλης. Επιπρόσθετης (;) ευνοϊκής μεταχείρισης, τυγχάνουν τα μικρά φορτηγάκια που μεταφέρουν παγάκια στις καφετέριες, με δεδομένο ότι επιτελούν ένα αναντικατάστατο κοινωνικό έργο... Απαίτηση των καιρών και της πόλης, είναι ένα καινούργιο σύγχρονων προδιαγραφών γήπεδο. Αναμένεται να κτιστεί λίγο πιο πάνω από τη Σκεπαστή της Νεάπολης, εκεί όπου τραγούδησε η λαϊκή σοπράνο Στανίση. Όσο για τα μποτιλιαρίσματα που θα προκαλέσουν τα ντέρμπι στην πρόσβαση του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου, αυτά θα λυθούν με τη δημιουργία ενός τρίτου Νοσοκομείου. Ωστόσο, στις θετικές εικόνες της πόλης, συγκαταλέγονται το αρχαίο θέατρο (όπου το 2004 παρέλαβε την ολυμπιακή φλόγα το ζεύγος Καρεμπέ-Σκλεναρίκοβα), ο αναδιαμορφωμένος Πηνειός αλλά και οι κορύνες που πράγματι μας σώζουν από το κυκλοφοριακό χάος... Απέναντι από το Ωδείο της πόλης - που ανακαινίστηκε μετά την επιδρομή Αρναούτογλου - υπήρχε η πανέμορφη καταπράσινη πλατεία Λαού που μετατράπηκε σε υπόγειο parking. Το μοναδικό θετικό, είναι ότι έλαβε το όνομα του αείμνηστου Δημάρχου Μπλάνα που χάριν αισθητικής, γκρέμισε τα παλιά χασάπικα, θυσιάζοντας την επόμενή του τετραετία. Έκτοτε κανένας τοπικός άρχοντας δεν τολμά να αναλάβει ανάλογο πολιτικό κόστος προς οποιοδήποτε όφελος αισθητικής, φοβούμενος ότι θα τον ξεχάσουν ακόμα και οι... πέτρες που αποκαλύφτηκαν και κοσμούν την – άδενδρη σήμερα - πλατεία Μπλάνα. Εξάλλου ζούμε στην εποχή του «αμύνεσθαι περί πάρτης»... Αυτό που όλοι αναμένουν αγωνιωδώς πλέον, είναι η έναρξη λειτουργίας της μονάδας βιοαιθανόλης στο χώρο όπου μας μόλυνε το παλιό εργοστάσιο της ζάχαρης. Βαρεθήκαμε πια να αναπνέουμε το πετ κοκ, το οινόπνευμα και τη λαδίλα της «βιοτεχνικής» ζώνης. Έτσι, ελπίζουμε στο λιγνιτωρυχείο της Ποταμιάς για να αναπνεύσουμε επιτέλους λίγο αυθεντικό κάρβουνο. Κι αν έρθει το καλοκαίρι με τους καύσωνες και τα μποτιλιαρίσματα της εθνικής, τότε θα απολαύσουμε καλύτερα το φαινόμενο του θερμοκηπίου, τη ρύπανση και την ηχορύπανση από τα αυτοκίνητα των μερακλήδων, που με το CD-player στη διαπασών θα διέρχονται «γκαζωμένα» την οδό Φαρσάλων, μετά από ξενύχτι στην «παραλιακή» Λάρισας–Νίκαιας. Και όσον αφορά στο θόρυβο του αεροδρομίου, ας πρόσεχαν όσοι έχτιζαν πολυκατοικίες, σχολεία και νοσοκομείο κάτω από τον αεροδιάδρομο. Για να κατανοήσουν πλήρως το λάθος τους όμως, θα χρειαστεί να γίνουν και πτήσεις charter. Εξάλλου, η ανάπτυξη που είναι και το ζητούμενο της εποχής, στην πόλη μας ταυτίζεται με τον αριθμό των super market και τον αριθμό των φοιτητών, γι΄ αυτό και αντιτίθεται σε κάθε φίλτρο εισαγωγής τύπου «βάσης του 10»... Υπάρχει διάχυτη η αίσθηση ότι στη Λάρισα της αναισθησίας, δεν υπάρχουν καν ψήγματα αστικής τάξης και περιβαλλοντικής ευταξίας. Επικρατεί η επίδειξη και ο μικροαστικός νεοπλουτισμός της οικονομίας των επιδοτήσεων. Καθημερινά, η πόλη πνίγεται μέσα στο λαϊκισμό της μάζας, μέσα στη ρύπανση, την κατανάλωση, το φραπέ και τα ανενεργά εισοδήματα που συντηρούν μια επίπεδη κι εφήμερη ευημερία. Όσο για την τοπική αυτοδιοίκηση – όπως συμβαίνει και σε άλλες μεγαλουπόλεις - παλεύει για την αυτοσυντήρησή της με διεκπεραιώσεις. Από την άλλη πλευρά, οι εκάστοτε κεντρικές εξουσίες, μάλλον έχουν αντιληφθεί ότι αποτελούμε κοινωνία χαμηλών προσδοκιών και μας δουλεύουν κανονικά. Γι΄ αυτό κι έχουμε μια πόλη που μας ταιριάζει κι έτσι όλοι το έχουμε ρίξει στην... μπάλα. Ας επιτευχθεί λοιπόν το νέο όραμα του γηπέδου, για να έχουμε τουλάχιστον πρόσωπο στην Ευρώπη μέσω ΟΥΕΦΑ, και μετά, όλα τα παραπάνω θα συμψηφιστούν και θα ξεχαστούν. Εξάλλου, ζούμε στην ωραία Λάρισα που καταναλώνοντας αδιαφορεί όχι μόνο για την αισθητική αλλά και για την ίδια της υγεία...

delh@teilar.gr