Πριν καούν τα δάση, καίγεται η αξία του Δάσους

Του Νίκου Λαρίση

Πέμπτη βράδυ κοντά στα μεσάνυχτα. Οργή, θλίψη, αγωνία , μαζί με την αποφασιστικότητα κατοίκων του χωριού, φίλων, πυροσβεστών και εθελοντών. Τελευταία γραμμή άμυνας ο πάνω δρόμος της Μελιβοίας και η αντιπυρική ζώνη. Να σώσουμε τα σπίτια. Αν περάσει τον δρόμο θα σταματήσει στη θάλασσα.

Για το δάσος δεν συζητάμε πιά. Σήμερα κείτεται εκεί καρβουνιασμένο, χιλιάδες στρέμματα από το Γερακάρι , τους Νερόμυλους ,το Μεγαλόβρυσο και τη Μελιβοία.

Ο Κίσσαβος παραμένει ένα βουνό που αγαπήσαμε. Δεκάδες ώρες και εκατοντάδες χιλιόμετρα πορείας μέσα στο πυκνό δάσος της οξιάς , τα πευκοδάση, την κορυφή με το καμπαναριό και τις ρεματιές με τα δροσερά νερά τους.

Η μεγάλη σημασία της διατήρησης της ποιότητας του Κίσσαβου ως βιοτόπου, δεν αφορά μόνο αυτούς που μένουν και εργάζονται στο βουνό και τις παρυφές του, τους χιλιάδες επισκέπτες του, αλλά αφορά και το σπουδαίο ρόλο του στη διαμόρφωση των κλιματικών συνθηκών της περιοχής.

Το βουνό παρ’ όλα αυτά βρίσκεται υπό απειλή. Ορισμένοι ασχολούνται μόνο με τις ευθύνες της πολιτείας ή των εμπλεκομένων υπηρεσιών στην κατάσβεση της πυρκαγιάς. Το έδαφος όμως για την καταστροφή του δάσους στρώνεται εδώ και καιρό τόσο από την πολιτεία όσο και από την άγνοια . Η «ανάπτυξη» επισκέπτεται και τον Κίσσαβο. Δρόμοι ασφαλτοστρωμένοι ικανού πλάτους για προσπεράσεις και διασταυρώσεις οχημάτων μεγάλου κυβισμού( JEEP), σχέδια για χιονοδρομικό κέντρο σ’ ένα βουνό που σπανίζουν οι χρονιές που κρατάει χιόνι.

Αυξανόμενη είναι η πίεση, των χωρίς έλεγχο ανθρώπινων δραστηριοτήτων. Η επέκταση των γκρίζων ζωνών στη γραμμή που χωρίζει τις καλλιεργούμενες και των δασικές εκτάσεις, οι καταπατήσεις και οι εκχερσώσεις, αποτέλεσμα της μη σύνταξης δασικών χαρτών, η παράνομη ανοικοδόμηση, η ανεξέλεγκτη υδροληψία, είναι θέματα που με μεγαλύτερη ευθύνη πρέπει να αντιμετωπιστούν από τους Δήμους της περιοχής μα και από τους ίδιους τους κατοίκους. Γιατί όσο μικρή κι αν φαίνεται η ζημιά που προκαλείται από τον καθένα χωριστά, συνολικά η πίεση που ασκείται στο οικοσύστημα του Κίσσαβου μπορεί να καταστρέψει χωρίς επιστροφή την ισορροπία του και τότε οι ίδιοι θα είναι αυτοί που θα πληρώσουν πρώτοι. Ολοφάνερες είναι όμως οι άμεσες επιπτώσεις της πυρκαγιάς και θα τις γνωρίσουμε έντονα με τις πρώτες βροχοπτώσεις. Η διάβρωση των εδαφών και οι επιπτώσεις στον υδροφόρο ορίζοντα.

Αν μπορεί κανείς να είναι απογοητευμένος από τους πολίτες για έλλειψη περιβαλλοντικής συνείδησης, τους Δημάρχους για αδυναμίες στις παρεμβάσεις τους, τι μπορεί να πει για επίσημες αρχές της περιοχής και του Κράτους? Η είδηση είναι πρόσφατη και μας αφήνει άναυδους, να κοιτάμε τα καπνίζοντα ακόμα αποκαΐδια. Απάντησε, η αρμόδια επίτροπος Χούμπνερ, στον Ευρωβουλευτή Δημήτρη Παπαδημούλη και είπε « η απορροφητικότητα της χρηματοδότησης του Ταμείου Συνοχής για την δασοπροστασία από το 2000 μέχρι σήμερα είναι μηδενική». Δηλαδή δύο μεγάλα κόμματα, το ένα για 4 χρόνια και το άλλο για 3+ χρόνια δεν ζήτησαν και δεν πήραν ούτε ένα € από τα 25 εκατομμύρια που είχαν εγκριθεί για τη δασοπροστασία ..!! Από τα δε κονδύλια που χειρίζονται απ’ ευθείας τα υπουργεία ελάχιστα από τα 454 εκατ € έχουν απορροφηθεί. Η αγάπη για το δάσος συνεχίστηκε στις αρχές της δεκαετίας από την προηγούμενη κυβέρνηση, που προσπάθησε να τροποποιήσει το άρθρο 24 του Συντάγματος που αφορά τα δάση, και παρέδωσε τη σκυτάλη, στον επόμενο ερωτευμένο με το δάσος, την τωρινή κυβέρνηση. Η προηγούμενη κυβέρνηση ήταν που ψήφισε τον γνωστό δασοκτόνο νόμο 3208/2003, και ενώ η σημερινή τότε τον κατήγγειλε σαν αντισυνταγματικό, τώρα τον εφαρμόζει. Λίγες βδομάδες πριν, αυτή τη φορά την αγάπη για το δάσος ανέλαβε να εκφράσει το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης που έφερε στη Βουλή την τροπολογία «της ντροπής» , για την αναγνώριση των δασικών αυθαιρέτων, την οποία αναγκάστηκε τελικά να πάρει πίσω, μπροστά στην κατακραυγή.

Όμως πέρα από τα γενικότερα προβλήματα προστασίας των δασών που ανέδειξε η επικαιρότητα αξίζει να δούμε με άλλο μάτι αυτό το βουνό που το θεωρούμε κατ’ εξοχήν δικό μας. Για πολλά χρόνια συμβιώνανε λιγότερο ή περισσότερο αρμονικά, φυσικό περιβάλλον και ανθρώπινες δραστηριότητες, τα εκατοντάδες είδη του ζωικού κόσμου, τα χιλιάδες είδη της χλωρίδας, με τις ημιορεινές καλλιέργειες, την υλοτομία και την ήπια τουριστική δραστηριότητα. Να παραμείνει το βουνό με τα δεκάδες μονοπάτια και περιπατητικές διαδρομές. Δεν χρειάζεται να γίνει ο σύντομος δρόμος για να πάμε στα παράλια, ούτε προορισμός life style για οχήματα μεγάλου κυβισμού. Στην εποχή της υπερθέρμανσης του πλανήτη και της κλιματικής αλλαγής είναι εγκληματικό να σκεφτόμαστε με τη λογική του εμίρη στο Ντουμπάï που έκανε κλειστό χιονοδρομικό κέντρο στην έρημο.

Η προστασία του βουνού αφορά πρώτα και κύρια τους ίδιους τους κατοίκους που ζώντας την καθημερινότητα μαζί του, ολοένα και περισσότεροι νιώθουν την απειλή και την προσωπική τους ευθύνη. Την έλλειψη όμως σοβαρότητας, αξιοπιστίας, έστω και διάθεσης αυτοκριτικής των αρμοδίων της επίσημης πολιτικής, πρέπει να αναπληρώσει η συντονισμένη δράση των πολιτών και της τοπικής αυτοδιοίκησης. Εμείς είμαστε μαζί τους.

Δημοσιέυτηκε στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ της Λάρισας